Duiken, plassen met sterren en nieuwe buren
Blijf op de hoogte en volg Kevin & Elise
25 Augustus 2015 | Indonesië, Gili Air
Dag 42: we stonden vroeg op, propten ons ontbijt naar binnen en werden om 7:00 uur opgehaald door een chauffeur om van ubud naar Padang Bai gebracht te worden. Hier zou de fast boot om 9:30 vertrekken zodat we 11:00 uur op Gili air aankwamen. Eenmaal aangekomen bij de haven (om 8:30) bleek dat onze boot pas om 11:00 uur vertrok. Lekker Indonesisch geregeld.. 2,5 uur lang doodden we de tijd met lezen (lang leve de e-readers!) en praatjes aanknopen met wat mensen. Toen het eenmaal zover was moesten we, bepakt en bezakt, voor een poort gaan staan samen met 60 andere mensen. Uiteindelijk stonden we hier nog een uur te wachten terwijl we iedere keer aan de kant gedrukt werden omdat er benzine in de boten moest, waarbij ze riepen: 'no petrol, no Gili'. Na heel wat petrol, zweet en wachten klommen we de boot op naar het onderruim. Hier stonden comfortabele stoelen met handvaten aan de stoel voor je, waardoor we ons afvroegen hoe turbulent de rit zou worden. Kevin sliep bijna de gehele bootrit door, terwijl ik het uitzicht bewonderde en af en toe gewichtsloos door de lucht vloog. Om ongeveer 14:00 uur kwamen we dan eindelijk aan op Gili air, waar we de boot afklommen, onze backpacks op onze rug hesen en op zoek gingen naar een hotelletje of homestay. We merkten meteen de hele relaxte sfeer op; op het eiland rijden namelijk geen auto's en we zagen alleen fietsers en paard-en-wagens. In de volle zon liepen we over de hoofdweg naar een plekje waar we meerdere accomodaties hadden gezien in ons reisboekje. Na ongeveer 15 volle homestays te zijn langs gegaan, vonden we een huisje voor een veel te dure 500.000 rupiah, maar besloten we dat we het mooi vonden geweest. We namen een heerlijke duik in het zoute zwembad, aten een late lunch en genoten van het uitzicht op zee. Hierna namen we een zoute douche in onze open lucht badkamer onder een sterrenhemel (de elektriciteit was uitgevallen, dus we hadden geen licht). 's Avonds hadden we afgesproken met een vriendin van mijn studie en haar vriend (Pleun en Fier), die ook 7 weken door indonesie hadden gereisd. We kletsen bij en aten in een erg gezellig bambootentje met kussens om op te chillen, lampionnetjes aan het plafond en ook nog direct aan zee. Hierna besloten we nog een Bintang te drinken in een ander tentje waar een local dronken een liedje op z'n gitaar jammerde, omdat de toeriste die hij mee naar huis wilde nemen hem had afgewezen. Om 2:30 vonden we het mooi geweest en liepen we terug naar onze huisjes, waardoor we erachter kwamen dat we in een huisjespark direct naast Pleun en Fier zaten. We poetsten onze tanden waarbij Kevin een extraatje op z'n tandenborstel kreeg, namelijk een heerlijk sliertje zeewier. Erg moe vielen we meteen in slaap.
Dag 43: we stonden op tijd op aangezien we een ander huisje moesten vinden, omdat onze al geboekt was voor deze dag en we bovendien geen 500.000 rupiah per dag wilden betalen. Toen we wilden ontbijten kreeg ik een sms'je van Pleun dat het huisje naast hen vrij was en dat zij met heftig onderhandelen 300.000 betaalden. We liepen meteen langs het huisje waar de eigenaar ons vertelde dat het 350.000 per nacht was. Dit vonden wij natuurlijk 50.000 teveel dus begonnen we een beetje moeilijk te doe en vroegen om wat korting. De man antwoordde hierop dat iedereen hier 350.000 betaalde en dat als we dat wilden controleren we het wel aan de buren konden vragen. Aangezien wij wisten dat de buren (P&F) 300.000 betaalden besloten we om met ingehouden lach maar te vragen of zij inderdaad 350.000 betaalden waarop Pleun ons toeschreeuwde: Nee 300.000, waarna die arme man dat ons natuurlijk niet meer kon weigeren. Het was een zelfde soort huisje met open lucht badkamer en verranda waar we heel blij mee waren. We besloten naar het strand te gaan, maar dropten eerst onze was ergens af en regelden een duikcursus. Op het strand vonden we Pleun&Fier en hebben hier heerlijk gerelaxt. Het strand is prachtig wit, het water enorm helder en turqoise en overal liggen kleine fel gekleurde bootjes. We leenden de snorkels van P&F en snorkelden 50-80 meter van de kust, waar we allerlei fel gekleurde vissen en zelfs een schildpad tegenkwamen! Om 17:00 liepen we wat noordelijker om de zonsondergang op het strand te bekijken. Hier kwamen we een stoet met locals tegen waar vier jongens voorop liepen met kartonnen bordjes met Indonesische tekst om hun nek. Een vrouw die langsliep gaf een van de jongens een KEIharde mep in zijn gezicht. Het bleek dat de jongens gestolen hadden en dat het opperhoofd van het dorp dit als straf had gegeven (er is geen politie op het eiland). Verdwaasd liepen we door en besloot Fier, die graag vist en z'n hengel bij zich had, nog even te vissen. Kevin ging uiteindelijk mee waardoor Pleun en ik samen een hele romantische zonsondergang hadden (mannen..). Helaas kwamen ze zonder vis terug en dus ook zonder avondeten. Daarom besloten we bij hetzelfde tentje als de dag ervoor te gaan eten en allerlei verschillende Indonesische gerechtjes te proberen en delen. Zo ontdekten we 'coconut tumpi tumpi', een soort bitterballetjes met rijst, erg lekker! Kevin at uiteindelijk de laatste vis op, terwijl hij stukjes aan een schattige zwerfkat voerde. Heel tevreden kroop de kat tegen mij aan, waar die ongeveer een uur heeft gelegen totdat wij weggingen.
Dag 44: om 9:00 uur verzamelden we bij de duikschool waar we zouden beginnen aan de 3 dagen durende open water diver course, ook wel PADI genoemd. Als je dit 'diploma' haalt, kun je overal in de wereld duiken samen met een buddy. We begonnen met 2 typisch Amerikaanse theoriefilmpjes waar we vragen over moesten maken. Daarna leerden we van Musa, onze gezellige en grappige duikinstructor, hoe we onze diver kit moesten optuigen en hoe alles werkte. Vervolgens gingen we het zwembad in waar je maar kort kon wennen aan onder water ademhalen voordat we allerlei oefeningetjes moesten doen waarbij je je regulator (mondstuk waardoor je ademt) uit en in moest doen en je door elkaars extra regulator moest ademhalen. Ook leerden we hoe je water uit je duikbril moest halen, hoe je stabiel in het water moest blijven en hoe je zwemt met je divers kit op. Tussen de middag waren we even vrij om te lunchen en daarna kwamen we terug, hesen ons in onze wetsuit en tuigden onze divers kit op. We liepen naar een klein bootje waar we op het dak lekker in het zonnetje konden zitten op weg naar turtle heaven. Op de boot was het een gezellige boel met verschillende instructoren en hun groepjes. Hier leerden we een belangrijke duikerswijsheid: er zijn maar 2 soorten duikers; degenen die in hun wetsuit plassen en degenen die liegen over in hun wetsuit plassen. Met deze belangrijke informatie in ons hoofd lieten we ons, na de safety check, achterover in de zee vallen en daalden rustig naar beneden af. Hier waren we veel bezig met de oefeningetjes herhalen en vooral aan het wennen onder water. We zagen 2 schildpadden, waarvan 1 vlak voorbij ons zwom en daarnaast mooi koraal en kleurige vissen. Na 38 min was het tijd om weer naar boven te gaan en waren Kevin en ik al helemaal enthousiast voor de volgende dag! Om half 6 waren we terug bij de duikschool en kregen we wat huiswerk mee voor de volgende dag. Erg moe namen we een douche, maakte ik m'n huiswerk terwijl Kevin clash of clans op z'n telefoon speelde (*diepe zucht*). Na een heerlijk hapje eten in weer een prachtig tentje aan zee waren we aan het eind van ons Latijn en vielen als een blok in slaap.
Dag 45: veel te vroeg ging onze wekker en ik besloot nog even te blijven liggen terwijl Kevin het dan toch wel eens tijd vond om huiswerk te maken. Om half 9 stonden we klaar om weer wat theoriefilmpjes te bekijken, vragen te beantwoorden en huiswerk na te kijken. Daarna maakten we onze duikerskit gereed, sprongen met een speciale techniek het zwembad in, klaar om nog meer oefeningen te doen. We zaten in een groepje met nog een andere Britse man van in de 30 (Jonathan) die in Hongkong woonde. Hij besteedde steeds weinig aandacht aan de theoriefilmpjes en luisterde maar half als de oefeningen werden uitgelegd. We leerden hoe we onze duikbril en kit geheel af en aan moesten doen in het water, hoe je handmatig je bcd (soort zwemvest) onderwater moest opblazen en hoe je een controlled emergency ascent (snel naar de oppervlakte gaan in geval van nood) moest maken. Ook leerden we hoe je je vermoeide buddy door het water kon slepen en hoe je de kuiten van je buddy bij kramp moest masseren, waar we natuurlijk te pas en onpas gebruik van maakten :P. Tussen de middag was het weer tijd voor een lekkere lunch met een heerlijke fruitjuice van watermeloen en ananas, wat hier echt geen drol kost :). Na de lunch glipten we de wetsuits weer in en maakten de divers kit gereed, waarna we het bootje in gingen op weg naar 'Hans reef'. We gooiden ons weer achterover de boot uit, daalden af en deden wat oefeningen onder water terwijl Jonathan steeds afdwaalde en er weer bijgeroepen moest worden. Omdat we al wat beter gewend waren keken we veel meer om ons heen en zagen onder andere een schildpad, een lionfish en een trompetvis. Helemaal happy en vol met adrenaline klommen we na een halfuurtje weer op de boot terug. Omdat het iedere middag eb is, kan de boot met alle spullen niet tot aan het strand doorvaren en klimt iedereen er eerder af en waad met z'n spullen op z'n rug naar het strand toe. Eenmaal bij de duikschool tuig je alles netjes af en spoelde je alle onderdelen af met water. We vulden onze duiklogboekjes in aan de hand van de duikcomputer waar we mee leerden omgaan en kletsten en lachten nog wat met Musa. Vervolgens gingen we met rammelende maagjes, na een koude zoute douche in de buitenlucht, naar een restaurantje waar we een lekkere pizza naar binnen werkten. Helemaal total loss belandden we in ons bed.
Dag 46: De laatste duikdag stonden er twee duiken op het programma. s' Ochtends om half negen vertrokken we naar sunset reef. Van de vier duiken in de zee was dit voor ons de mooiste duik. Overal om ons heen zwommen grote scholen vissen die totaal niet bang leken. Sommige vissen zwommen op nog geen halve meter om je gezicht heen. Dan ging de helft van een school links om je heen en de andere helft rechtsom om zich daarna weer samen te voegen. Het prachtige koraal kwam hier in veel verschillende soorten en kleuren. Halverwege de duik riep Musa ons een voor een bij zich en maakte het gebaar dat er onder een rots ergens een haai zat. Dit bleek een whitetip reefshark te zijn. Niet wetende of die gevaarlijk was kwam ik toch redelijk dichtbij. Ik kon echter slechts vaag wat contouren zien. Elise had hem veel beter gezien verklaarde ze enthousiast toen we bovenkwamen. Dat was ook niet zo gek, want Elise (de waaghals die ze is) kwam zo dichtbij dat ik dacht ze een staarwedstrijd deed. Aangezien we deze duik bijna twintig meter diep waren geweest deden we een safetystop van drie minuten op vijf meter, waar Jonathan zich zoals gewoonlijk niks van aan trok. Hij zwom nog alle kanten uit. Tussen de middag even snel en effectief ons examen gehaald. De laatste duik was bij Meno's wreck. Een verlaten platform onder water die begroeid is met vegetatie. Dit was wederom een prachtige duik waar we zelf onze luchtvoorraad en de diepte in de gaten moesten houden en moesten navigeren rondom het platform. Op de boot terug naar Gili air nog wat gelachen met de duikinstructeurs, maar daarna toch echt afscheid genomen met gemixte emoties. Blij dat we besloten hadden om te gaan duiken en dat we met vlag en wimpel waren geslaagd, maar bedroefd dat ons duikavontuur nu echt beëindigd was. Het duiken had ons zoveel energie gekost dat we besloten voor het eten nog een klein tukje te doen. Toen ik om negen uur s' avonds wakker werd bleek de wekker niet afgegaan te zijn en wouden we het liefst doorslapen. Zonder avondeten naar bed is voor een Eijk geen pretje dus toch maar snel een bakje noodles uit de supermarkt gegeten waarna we onze oogjes weer toededen.
Dag 47: Na een zeer goede nacht slaap (elf uur) vertrokken we om kwart voor negen naar lombok wat slechts 30 min met de boot is. Om op die boot te komen moest je vanaf het strand op de boot stappen, maar dit was een te grote sprong met bagage dus met een verzopen schoen de reis ingezet. Bij aankomst werden we al opgewacht door een meute locals die ons geld erg aantrekkelijk leken te vinden. Het café waar wij heen moesten voor onze shuttlebus was volgens hen veeeel te ver om te lopen. Dat gingen we maar eens navragen en na vijf minuten lopen kwamen al aan bij ons café waar we genoten van twee heerlijke mangojuices(die erg zeldzaam zijn buiten het fruitseizoen). Daar werden we na een uurtje opgehaald door een ding. Sommige mensen noemden het een vintage busje, maar Elise zei er het volgende over: 'fijn dat de motor nog wel heel is' er zaten namelijk overal gaten in, het stuur zag er nauwelijks rond uit en er liepen overal losse draden door de auto. Na een uurtje rijden werden we verhuisd naar een ander busje voor vijf personen waar acht personen met backpacks in moesten. Na een half uur passen en meten kwamen ze erachter dat dat niet ging passen en moesten Elise en ik wachten op de volgende auto die gelukkig redelijk snel kwam. Daar bleken twee leuke Nederlanders in te zitten waar we gezellig mee hebben gekletst totdat we er waren. Daar aangekomen kostte het even moeite om een Homestay te vinden, maar uiteindelijk vonden we er een vlak bij het strand. Daar besloten we dan ook heen te gaan nadat we ons goed hadden ingesmeerd. Daar onze laatste duik genomen in de zee en verbaasd opgekeken naar de koeien, geiten en honden die allemaal los op het strand liepen. s' Avonds heerlijke pizza gegeten onder het genot van wat livemuziek van een local die ook nog erg grappig was. Daarna vroeg ons bed ingegaan.
Dag 48: de wekker ging om 6.15, want we zouden om zeven uur opgehaald worden om naar het vliegveld in lombok te gaan. Om 7.10 nog even de chauffeur uit zijn bed gebeld en tien minuten later toch echt op weg naar het vliegveld om naar Jakarta te gaan. In het
vliegtuig at ik dapper twee mango drilpuddinkjes op waar mango stukjes inzaten. De drilpudding zelf was van een substantie die te ranzig voor woorden was. Ik weet ook niet waarom ik dat opat. In Jakarta waren we binnen een uur in ons hotel en konden heerlijk genieten van ons schone, ruime en luxe hotel. Menig mens zou de stad willen zien, maar wij amuseerden ons met het kijken van wat Suitsafleveringen. Aangezien dit ons laatste avondmaal in Indonesië zou worden hadden we besloten om het meest typische gerecht te eten wat je in Indonesië kan vinden, nasi goreng. Het smaakte heerlijk net als de Magnum almond white als toetje. Die bleek duurder te zijn dan ons avondeten samen. Na het eten nog twee afleveringen gekeken en in een heerlijk schoon bed werd mijn rug nog even gekriebeld terwijl we samen snel in slaap vielen.
Dag 49: in ons zachte en schone bed blijven luieren tot het ontbijt bijna voorbij was. Toch nog snel wat lekkere toast gegeten en na een aflevering Suits uitgecheckt en ons klaargemaakt om Jakarta in te gaan. Als jullie als lezer denken: waarom kijken ze zoveel tv in plaats van de stad te ontdekken dan is dat, omdat we het mooiste van het mooiste gezien hebben op Java, Bali en Gili air. Als je dan in een stad zit waar er zoveel verkeer is dat er overal smog in de lucht hangt en alles vervuild is dan geloof je het wel. Maar sinds we uit onze kamer gezet waren moesten we toch wat doen dus hebben we het stadhuis, het fatahillahplein en de haven bezichtigd. In de haven zagen we arbeiders over veel te smalle houten loopbruggetjes waggelen die ver doorbogen onder het gewicht van de grote en zware bepakking. Tussen de middag nog verse bapao en loempia's gegeten in café Batavia die op oud Nederlandse wijze is ingericht met de bijbehorende muziek uit die tijd. Erg leuk om nog wat van die sfeer te proeven (en de loempia's en bapao's natuurlijk). Dat is alles wat er in de afgelopen 49 dagen is gebeurd. Wat nu gaat volgen is een lange vliegreis naar Istanbul en daarna Schiphol waarna wij weer teruggaan naar ons oude leven. Dit doen wij echter niet zonder een zeer bijzonder plekje in ons hart te houden voor Indonesië en onze lezers van wie wij veel leuke reacties hebben gekregen. Die deden ons steeds weer herinneren aan het feit dat wij ook warm terug kunnen keren in ons eigen kikkerlandje. Sampai bertemu lagi Indonesië!
Eindstand:
Aantal dagen: 49
Aantal steden: 16
Aantal eilanden: 4,5 (schiereilanden tellen voor een half:p)
Aantal duiken: 6
Aantal massages: 10
Aantal surfdagen: 7
Dag 43: we stonden op tijd op aangezien we een ander huisje moesten vinden, omdat onze al geboekt was voor deze dag en we bovendien geen 500.000 rupiah per dag wilden betalen. Toen we wilden ontbijten kreeg ik een sms'je van Pleun dat het huisje naast hen vrij was en dat zij met heftig onderhandelen 300.000 betaalden. We liepen meteen langs het huisje waar de eigenaar ons vertelde dat het 350.000 per nacht was. Dit vonden wij natuurlijk 50.000 teveel dus begonnen we een beetje moeilijk te doe en vroegen om wat korting. De man antwoordde hierop dat iedereen hier 350.000 betaalde en dat als we dat wilden controleren we het wel aan de buren konden vragen. Aangezien wij wisten dat de buren (P&F) 300.000 betaalden besloten we om met ingehouden lach maar te vragen of zij inderdaad 350.000 betaalden waarop Pleun ons toeschreeuwde: Nee 300.000, waarna die arme man dat ons natuurlijk niet meer kon weigeren. Het was een zelfde soort huisje met open lucht badkamer en verranda waar we heel blij mee waren. We besloten naar het strand te gaan, maar dropten eerst onze was ergens af en regelden een duikcursus. Op het strand vonden we Pleun&Fier en hebben hier heerlijk gerelaxt. Het strand is prachtig wit, het water enorm helder en turqoise en overal liggen kleine fel gekleurde bootjes. We leenden de snorkels van P&F en snorkelden 50-80 meter van de kust, waar we allerlei fel gekleurde vissen en zelfs een schildpad tegenkwamen! Om 17:00 liepen we wat noordelijker om de zonsondergang op het strand te bekijken. Hier kwamen we een stoet met locals tegen waar vier jongens voorop liepen met kartonnen bordjes met Indonesische tekst om hun nek. Een vrouw die langsliep gaf een van de jongens een KEIharde mep in zijn gezicht. Het bleek dat de jongens gestolen hadden en dat het opperhoofd van het dorp dit als straf had gegeven (er is geen politie op het eiland). Verdwaasd liepen we door en besloot Fier, die graag vist en z'n hengel bij zich had, nog even te vissen. Kevin ging uiteindelijk mee waardoor Pleun en ik samen een hele romantische zonsondergang hadden (mannen..). Helaas kwamen ze zonder vis terug en dus ook zonder avondeten. Daarom besloten we bij hetzelfde tentje als de dag ervoor te gaan eten en allerlei verschillende Indonesische gerechtjes te proberen en delen. Zo ontdekten we 'coconut tumpi tumpi', een soort bitterballetjes met rijst, erg lekker! Kevin at uiteindelijk de laatste vis op, terwijl hij stukjes aan een schattige zwerfkat voerde. Heel tevreden kroop de kat tegen mij aan, waar die ongeveer een uur heeft gelegen totdat wij weggingen.
Dag 44: om 9:00 uur verzamelden we bij de duikschool waar we zouden beginnen aan de 3 dagen durende open water diver course, ook wel PADI genoemd. Als je dit 'diploma' haalt, kun je overal in de wereld duiken samen met een buddy. We begonnen met 2 typisch Amerikaanse theoriefilmpjes waar we vragen over moesten maken. Daarna leerden we van Musa, onze gezellige en grappige duikinstructor, hoe we onze diver kit moesten optuigen en hoe alles werkte. Vervolgens gingen we het zwembad in waar je maar kort kon wennen aan onder water ademhalen voordat we allerlei oefeningetjes moesten doen waarbij je je regulator (mondstuk waardoor je ademt) uit en in moest doen en je door elkaars extra regulator moest ademhalen. Ook leerden we hoe je water uit je duikbril moest halen, hoe je stabiel in het water moest blijven en hoe je zwemt met je divers kit op. Tussen de middag waren we even vrij om te lunchen en daarna kwamen we terug, hesen ons in onze wetsuit en tuigden onze divers kit op. We liepen naar een klein bootje waar we op het dak lekker in het zonnetje konden zitten op weg naar turtle heaven. Op de boot was het een gezellige boel met verschillende instructoren en hun groepjes. Hier leerden we een belangrijke duikerswijsheid: er zijn maar 2 soorten duikers; degenen die in hun wetsuit plassen en degenen die liegen over in hun wetsuit plassen. Met deze belangrijke informatie in ons hoofd lieten we ons, na de safety check, achterover in de zee vallen en daalden rustig naar beneden af. Hier waren we veel bezig met de oefeningetjes herhalen en vooral aan het wennen onder water. We zagen 2 schildpadden, waarvan 1 vlak voorbij ons zwom en daarnaast mooi koraal en kleurige vissen. Na 38 min was het tijd om weer naar boven te gaan en waren Kevin en ik al helemaal enthousiast voor de volgende dag! Om half 6 waren we terug bij de duikschool en kregen we wat huiswerk mee voor de volgende dag. Erg moe namen we een douche, maakte ik m'n huiswerk terwijl Kevin clash of clans op z'n telefoon speelde (*diepe zucht*). Na een heerlijk hapje eten in weer een prachtig tentje aan zee waren we aan het eind van ons Latijn en vielen als een blok in slaap.
Dag 45: veel te vroeg ging onze wekker en ik besloot nog even te blijven liggen terwijl Kevin het dan toch wel eens tijd vond om huiswerk te maken. Om half 9 stonden we klaar om weer wat theoriefilmpjes te bekijken, vragen te beantwoorden en huiswerk na te kijken. Daarna maakten we onze duikerskit gereed, sprongen met een speciale techniek het zwembad in, klaar om nog meer oefeningen te doen. We zaten in een groepje met nog een andere Britse man van in de 30 (Jonathan) die in Hongkong woonde. Hij besteedde steeds weinig aandacht aan de theoriefilmpjes en luisterde maar half als de oefeningen werden uitgelegd. We leerden hoe we onze duikbril en kit geheel af en aan moesten doen in het water, hoe je handmatig je bcd (soort zwemvest) onderwater moest opblazen en hoe je een controlled emergency ascent (snel naar de oppervlakte gaan in geval van nood) moest maken. Ook leerden we hoe je je vermoeide buddy door het water kon slepen en hoe je de kuiten van je buddy bij kramp moest masseren, waar we natuurlijk te pas en onpas gebruik van maakten :P. Tussen de middag was het weer tijd voor een lekkere lunch met een heerlijke fruitjuice van watermeloen en ananas, wat hier echt geen drol kost :). Na de lunch glipten we de wetsuits weer in en maakten de divers kit gereed, waarna we het bootje in gingen op weg naar 'Hans reef'. We gooiden ons weer achterover de boot uit, daalden af en deden wat oefeningen onder water terwijl Jonathan steeds afdwaalde en er weer bijgeroepen moest worden. Omdat we al wat beter gewend waren keken we veel meer om ons heen en zagen onder andere een schildpad, een lionfish en een trompetvis. Helemaal happy en vol met adrenaline klommen we na een halfuurtje weer op de boot terug. Omdat het iedere middag eb is, kan de boot met alle spullen niet tot aan het strand doorvaren en klimt iedereen er eerder af en waad met z'n spullen op z'n rug naar het strand toe. Eenmaal bij de duikschool tuig je alles netjes af en spoelde je alle onderdelen af met water. We vulden onze duiklogboekjes in aan de hand van de duikcomputer waar we mee leerden omgaan en kletsten en lachten nog wat met Musa. Vervolgens gingen we met rammelende maagjes, na een koude zoute douche in de buitenlucht, naar een restaurantje waar we een lekkere pizza naar binnen werkten. Helemaal total loss belandden we in ons bed.
Dag 46: De laatste duikdag stonden er twee duiken op het programma. s' Ochtends om half negen vertrokken we naar sunset reef. Van de vier duiken in de zee was dit voor ons de mooiste duik. Overal om ons heen zwommen grote scholen vissen die totaal niet bang leken. Sommige vissen zwommen op nog geen halve meter om je gezicht heen. Dan ging de helft van een school links om je heen en de andere helft rechtsom om zich daarna weer samen te voegen. Het prachtige koraal kwam hier in veel verschillende soorten en kleuren. Halverwege de duik riep Musa ons een voor een bij zich en maakte het gebaar dat er onder een rots ergens een haai zat. Dit bleek een whitetip reefshark te zijn. Niet wetende of die gevaarlijk was kwam ik toch redelijk dichtbij. Ik kon echter slechts vaag wat contouren zien. Elise had hem veel beter gezien verklaarde ze enthousiast toen we bovenkwamen. Dat was ook niet zo gek, want Elise (de waaghals die ze is) kwam zo dichtbij dat ik dacht ze een staarwedstrijd deed. Aangezien we deze duik bijna twintig meter diep waren geweest deden we een safetystop van drie minuten op vijf meter, waar Jonathan zich zoals gewoonlijk niks van aan trok. Hij zwom nog alle kanten uit. Tussen de middag even snel en effectief ons examen gehaald. De laatste duik was bij Meno's wreck. Een verlaten platform onder water die begroeid is met vegetatie. Dit was wederom een prachtige duik waar we zelf onze luchtvoorraad en de diepte in de gaten moesten houden en moesten navigeren rondom het platform. Op de boot terug naar Gili air nog wat gelachen met de duikinstructeurs, maar daarna toch echt afscheid genomen met gemixte emoties. Blij dat we besloten hadden om te gaan duiken en dat we met vlag en wimpel waren geslaagd, maar bedroefd dat ons duikavontuur nu echt beëindigd was. Het duiken had ons zoveel energie gekost dat we besloten voor het eten nog een klein tukje te doen. Toen ik om negen uur s' avonds wakker werd bleek de wekker niet afgegaan te zijn en wouden we het liefst doorslapen. Zonder avondeten naar bed is voor een Eijk geen pretje dus toch maar snel een bakje noodles uit de supermarkt gegeten waarna we onze oogjes weer toededen.
Dag 47: Na een zeer goede nacht slaap (elf uur) vertrokken we om kwart voor negen naar lombok wat slechts 30 min met de boot is. Om op die boot te komen moest je vanaf het strand op de boot stappen, maar dit was een te grote sprong met bagage dus met een verzopen schoen de reis ingezet. Bij aankomst werden we al opgewacht door een meute locals die ons geld erg aantrekkelijk leken te vinden. Het café waar wij heen moesten voor onze shuttlebus was volgens hen veeeel te ver om te lopen. Dat gingen we maar eens navragen en na vijf minuten lopen kwamen al aan bij ons café waar we genoten van twee heerlijke mangojuices(die erg zeldzaam zijn buiten het fruitseizoen). Daar werden we na een uurtje opgehaald door een ding. Sommige mensen noemden het een vintage busje, maar Elise zei er het volgende over: 'fijn dat de motor nog wel heel is' er zaten namelijk overal gaten in, het stuur zag er nauwelijks rond uit en er liepen overal losse draden door de auto. Na een uurtje rijden werden we verhuisd naar een ander busje voor vijf personen waar acht personen met backpacks in moesten. Na een half uur passen en meten kwamen ze erachter dat dat niet ging passen en moesten Elise en ik wachten op de volgende auto die gelukkig redelijk snel kwam. Daar bleken twee leuke Nederlanders in te zitten waar we gezellig mee hebben gekletst totdat we er waren. Daar aangekomen kostte het even moeite om een Homestay te vinden, maar uiteindelijk vonden we er een vlak bij het strand. Daar besloten we dan ook heen te gaan nadat we ons goed hadden ingesmeerd. Daar onze laatste duik genomen in de zee en verbaasd opgekeken naar de koeien, geiten en honden die allemaal los op het strand liepen. s' Avonds heerlijke pizza gegeten onder het genot van wat livemuziek van een local die ook nog erg grappig was. Daarna vroeg ons bed ingegaan.
Dag 48: de wekker ging om 6.15, want we zouden om zeven uur opgehaald worden om naar het vliegveld in lombok te gaan. Om 7.10 nog even de chauffeur uit zijn bed gebeld en tien minuten later toch echt op weg naar het vliegveld om naar Jakarta te gaan. In het
vliegtuig at ik dapper twee mango drilpuddinkjes op waar mango stukjes inzaten. De drilpudding zelf was van een substantie die te ranzig voor woorden was. Ik weet ook niet waarom ik dat opat. In Jakarta waren we binnen een uur in ons hotel en konden heerlijk genieten van ons schone, ruime en luxe hotel. Menig mens zou de stad willen zien, maar wij amuseerden ons met het kijken van wat Suitsafleveringen. Aangezien dit ons laatste avondmaal in Indonesië zou worden hadden we besloten om het meest typische gerecht te eten wat je in Indonesië kan vinden, nasi goreng. Het smaakte heerlijk net als de Magnum almond white als toetje. Die bleek duurder te zijn dan ons avondeten samen. Na het eten nog twee afleveringen gekeken en in een heerlijk schoon bed werd mijn rug nog even gekriebeld terwijl we samen snel in slaap vielen.
Dag 49: in ons zachte en schone bed blijven luieren tot het ontbijt bijna voorbij was. Toch nog snel wat lekkere toast gegeten en na een aflevering Suits uitgecheckt en ons klaargemaakt om Jakarta in te gaan. Als jullie als lezer denken: waarom kijken ze zoveel tv in plaats van de stad te ontdekken dan is dat, omdat we het mooiste van het mooiste gezien hebben op Java, Bali en Gili air. Als je dan in een stad zit waar er zoveel verkeer is dat er overal smog in de lucht hangt en alles vervuild is dan geloof je het wel. Maar sinds we uit onze kamer gezet waren moesten we toch wat doen dus hebben we het stadhuis, het fatahillahplein en de haven bezichtigd. In de haven zagen we arbeiders over veel te smalle houten loopbruggetjes waggelen die ver doorbogen onder het gewicht van de grote en zware bepakking. Tussen de middag nog verse bapao en loempia's gegeten in café Batavia die op oud Nederlandse wijze is ingericht met de bijbehorende muziek uit die tijd. Erg leuk om nog wat van die sfeer te proeven (en de loempia's en bapao's natuurlijk). Dat is alles wat er in de afgelopen 49 dagen is gebeurd. Wat nu gaat volgen is een lange vliegreis naar Istanbul en daarna Schiphol waarna wij weer teruggaan naar ons oude leven. Dit doen wij echter niet zonder een zeer bijzonder plekje in ons hart te houden voor Indonesië en onze lezers van wie wij veel leuke reacties hebben gekregen. Die deden ons steeds weer herinneren aan het feit dat wij ook warm terug kunnen keren in ons eigen kikkerlandje. Sampai bertemu lagi Indonesië!
Eindstand:
Aantal dagen: 49
Aantal steden: 16
Aantal eilanden: 4,5 (schiereilanden tellen voor een half:p)
Aantal duiken: 6
Aantal massages: 10
Aantal surfdagen: 7
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
